Spotkania medytacyjne odbywają się w Domu zborowym im. Jana Łaskiego
w środy o godz. 19:00. Zapraszamy!

Od jesieni 2008 roku w Parafii warszawskiej spotyka się grupa medytacyjna. Celem spotkań jest wspólne medytowanie oparte na starochrześcijańskiej tradycji modlitwy monologicznej. Inicjatywa ta została podjęta w oparciu o informacje, jakie przekazał nam w 2007 roku benedyktyn o. Jan Bereza OSB – założyciel ośrodka medytacji chrześcijańskiej w Klasztorze Benedyktynów w Lubiniu, oraz jako reakcja na pilną potrzebę zaktywizowania życia duchowego wśród członków naszego zboru.

Medytacja – modlitwa Jezusowa, modlitwa głębi, modlitwa serca: rozwinęła się w IV-VII w. i polega ona na powtarzaniu jednego krótkiego, niezmiennego wezwania, wersu, zdania zaczerpniętego z Pisma Świętego takiego na przykład: Jezus, Abba czy Maranatha. Dawniej, spośród wielu wezwań używanych w pierwszych wiekach, jedno zajęło miejsce uprzywilejowane: „Panie Jezu Chryste, Synu Boży zmiłuj się nade mną” i stało się standardową formułą modlitwy Jezusowej. Ta stara tradycja modlitwy wypływająca ze źródeł starożytnego monastycyzmu, praktykowana przez Ojców Pustyni później rozwinięta przez Jana Kasjana a współcześnie przez Johna Maina, jest dzisiaj stale praktykowana i nauczana m.in. w Klasztorze Benedyktynów w Lubiniu.

Podstawowym założeniem medytacji jest trwanie w ciszy. Chodzi tutaj o ciszę wewnętrzną, czyli wyciszenie wszelkich myśli i przyjęcie wewnętrznej postawy „spoczywania w Bogu”. Do uzyskania wyciszenia myśli pomaga nam nasze wezwanie, na którym koncentrujemy się, łącząc je z rytmem oddechu. Tam, gdzie kończą się słowa i ustaje dialog wewnętrzny – pojawia się Bóg. Z czasem modlitwa rozszerza się na całe nasze życie codzienne, realizując wezwanie Jezusa byśmy modlili się nieustannie. Medytacja ma formę codziennej dyscypliny duchowej, której należy poświęcać przynajmniej godzinę dziennie. Po pewnym okresie praktyki u medytującego powinny pojawić się pierwsze „owoce Ducha”, którymi są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie. Ważnym elementem, który uwzniośla tę praktykę i nadaje jej głębszy wymiar miłości, współczucia i przebaczenia jest trwanie w postawie wewnętrznego uśmiechu. Uśmiech ten, w miarę postępowania naszej praktyki, będzie stale gościł na naszych twarzach.

Zainteresowanych pogłębieniem tematu medytacji odsyłamy do stron internetowych ośrodka w Lubiniu – http://www.lubin-medytacje.pl/ oraz na stronę Światowej Wspólnoty Medytacji Chrześcijańskiej (WCCM) – http://www.wccm.pl/